Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny zaprasza na wyjątkowy pokaz filmów o tematyce związanej z 78. rocznicą wybuchu Powstania Warszawskiego, który odbędzie się  kinie Iluzjon – Muzeum Sztuki Filmowej. Powstanie Warszawskie w reżyserii Jana Komasy oraz Kanał w reżyserii Andrzeja Wajdy przybliżą bohaterską i dramatyczną obronę miasta przez 63 dni trwania Powstania. Natomiast za sprawą niezwykłej krótkometrażowej animacji Warszawa 1935 w reżyserii Tomasza Gomoły przeniesiemy się w czasie do roku 1935 i będziemy mieli okazję zobaczyć jak wyglądała przepiękna i niezniszczona działaniami wojennymi Warszawa. Wydarzenie rozpocznie się o godz. 17.00 minutą ciszy.

Pokazy w Ninatece

Dodatkowo, na portalu Ninateka.pl od 1 do 7 sierpnia będzie można obejrzeć materiały poświęcone tematyce Powstania Warszawskiego, na czele z filmem Kanał Andrzeja Wajdy. Ponadto m.in. wspomnienia Eugeniusza Hanemana, fotografa w Powstaniu Warszawskim, rozmowy z Władysławem Bartoszewskim, Jerzym Stefanem Stawińskim, czy finezje literackie poświęcone książce Kamienie na Szaniec.

Program

godz. 17.00 | kino Iluzjon, sala Stolica | Powstanie Warszawskie, reż. Jan Komasa, 2014

Film określany przez twórców jako “pierwszy na świecie fabularny dramat wojenny non-fiction”, zmontowany w całości z materiałów dokumentalnych, opowiadający o tytułowym wydarzeniu poprzez historię dwóch młodych reporterów, świadków powstańczych walk. Film wykorzystuje autentyczne kroniki filmowe z sierpnia 1944 roku. (źródł.: www.filmpolski.pl)

godz. 18.45 | kino Iluzjon, sala Stolica | Warszawa 1935, reż. Tomasz Gomoła, 2013

Warszawa 1935 to trójwymiarowa rekonstrukcja przedwojennej stolicy Polski. Po raz pierwszy w historii możemy doświadczyć prawdziwego splendoru Warszawy lat 30stych. Celem produkcji było pokazanie oryginalnej zabudowy stolicy, zniszczonej w wyniku działań II wojny światowej i odtworzenie niepowtarzalnej atmosfery miasta. (źródł.: www.filmpolski.pl)

godz. 19.20 | kino Iluzjon, sala Stolica | Kanał, reż Andrzej Wajda, 1957

Tragiczne dzieje powstania warszawskiego, w którym straciło życie niemal 200 tysięcy mieszkańców miasta, w zdecydowanej większości ludności cywilnej, domagały się nie tylko opartego na faktach surowego rozrachunku historycznego, ale także ich odzwierciedlenia i oceny w sztuce. Taką artystyczną próbę podjęli Andrzej Wajda i Jerzy Stefan Stawiński, ale ich Kanał przyjęto w kraju dość chłodno: zamiast pomnika tragicznej chwały obaj pokazali bowiem koszmar klęski i rozbitych psychicznie bojowników, których bohaterstwo okazało się daremne. Taka własna ocena najnowszej historii, próba osądu i demitologizacji powstania, wyprzedzała ówczesną literaturę i analizy historyków, stanowiła zamach na uświęcone wartości. Dopiero przyznanie “Kanałowi” w 1957 r. Nagrody Specjalnej Jury na festiwalu w Cannes sprawiło, że krajowa krytyka w pełni doceniła dzieło Wajdy i przyznała, że autorzy filmu mówią jednak prawdę, choć jest to prawda wycinkowa, odnosząca się do schyłkowej fazy operacji. “Kanał” nie jest filmem antybohaterskim, a jedynie antykoturnowym. Opisuje bohaterów takich, jakich ukształtowała ich historia: są tu czyny dobre, wątpliwe i złe, są charaktery mężnie trwających oraz tych, którzy załamali się w różny sposób – ich szczere ukazanie stanowi największą wartość filmu.

Dzieło Wajdy składa się niejako z dwóch części: pierwszej, reportażowej w stylu, i drugiej – apokaliptycznej relacji z wędrówek przez kanały. Scenariusz oparty na osobistych doświadczeniach Stawińskiego, dowódcy powstańczego oddziału łączności, relacjonuje tragiczny koniec żołnierzy przedstawionej jednostki.

(źródło: www.filmpolski.pl)

Ilustracja: kadr z filmu Kanał, reż. A. Wajda