Aby filmy miały zapach kina!

Z około 30 zgłoszonych projektów do warsztatów zaproszono 12 zespołów (reżyser/producent). Pod okiem doświadczonych twórców uczestnicy pracowali nad swoimi scenariuszami.

Był to pierwszy etap przygotowań do Pitching Forum Festiwalu Filmowego NNW, który odbędzie się na przełomie września i października w Gdyni. Na kolejnym etapie uczestnicy będą prezentować zwiastuny filmowe, a także pracować nad prezentacją swojego projektu przed szerszym gronem ekspertów, wśród których będą m.in. przedstawiciele TVP, nadawców prywatnych, WFD, NCK, PISF KRRiT, FINA.

Organizatorem warsztatów jest Stowarzyszenie Scena Kultury, wydarzenie współfinansowane jest przez Polski Instytut Sztuki Filmowej, a partnerem jest Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny. Warsztaty po raz kolejny odbyły się w siedzibie Filmoteki Narodowej – Instytutu Audiowizualnego.

Jak mówi pomysłodawca projektu Arkadiusz Gołębiewski, powołanie zespołu, który cyklicznie będzie szlifował  pomysły na filmy opowiadające o polskiej drodze do wolności, było koniecznością. Pitching Forum Festiwalu NNW to odpowiedź na wielość problemów środowiska filmowego zajmującego się tematyką historyczną. Tematów prezentowanych na Festiwalu z każdym rokiem przybywa. Przed każdym filmowcem stoi szereg problemów, nie tylko twórczych, ale także biznesowych. Jednym z największych jest pozyskanie funduszy na filmy. Mały budżet czyli tania produkcja prawie zawsze odbija się na jakości filmu a przecież chcemy dotrzeć do szerokiego grona widzów. Dlatego już od 6 lat przy Festiwalu NNW odbywa się Pitching Forum, a od 5 również warsztaty filmowe, dzięki którym filmowcy otrzymują nieocenione wsparcie merytoryczne, a na Pitching Forum w Gdyni, także finansowe. Dzięki naszym warsztatom powstały tak ważne i ciekawe filmy jak Milczące pokolenie Pawła Domańskiego czy PO ZŁOTO. Historia Władysława Kozakiewicza w reżyserii Ksawerego Szczepanika – mówi Gołębiewski.

„Struktura warsztatów sprawdziła się i staramy się jej nie przebudowywać” – mówi współautor programu Grzegorz Pacek. „Największy nacisk kładziemy na zajęcia praktyczne, każda z osób, która przyjeżdża liczy, aby do domu zabrać jak najwięcej wiedzy, świeżego spojrzenia, często zbudowanej struktury dramaturgicznej filmu. Oczywiście my za nikogo nie zrobimy filmu, ale możemy pomóc znaleźć receptę na opowiedzenie tej historii, możemy autorom pomóc spojrzeć na ich projekty z innej strony, co często owocuje dobrze przygotowanym projektem zgłaszanym do drugiego etapu. Efektem końcowym jest możliwość zaprezentowania projektu przed gronem decydentów, od których zależy czy film powstanie czy nie.” – mówi Grzegorz Pacek.

W tym roku wykładowcami byli: reż. Anna Ferens, producent Darek Dikti, reż. Grzegorz Pacek, reż. Franco de Pena, reż. oraz wykładowca PWSFTviT Maciej Drygas, a także reżyser i dyrektor Festiwalu NNW Arkadiusz Gołębiewski.

Od Norwida po Wałęsę

W warsztatach udział wzięło 12 projektów, których autorzy przyjechali z różnych części Europy, poza Polską także z Francji i Ukrainy.  Tematyka była bardzo szeroka i objęła prawie 200 lat naszej historii. Od Norwida, geniusza polskiej poezji, wybitnego artysty, zupełnie niedocenionego za życia. Po projekt Wałęsa. Tam i z powrotem czyli próba zmierzenia się z legendą Lecha Wałęsy rozciągniętą między rokiem 1980, a współczesności. 4 projekty nawiązują swoja tematyką do różnych aspektów II Wojny Światowej i czasów chwilę po: poruszają tematy, które mimo upływu lat cały czas są żywe w naszej zbiorowej narodowej pamięci: jak obrona Poczty Polskiej w Gdańsku, czy Westerplatte w 1939 roku, Cichociemni, traumy dzieci, których ojcowie zostali uznani za „wrogów ludu” w PRL, czy mało znanych epizodów związanych z KL Auschwitz.

3 projekty odwołują się do wydarzeń z czasów PRL-u Amatorzy to historia Amatorskiego Klubu Filmowego Śląsk. Stan wewnętrzny dotyczy wydarzeń związanych ze Stanem Wojennym wprowadzonym 13.12,1981 roku. Następny projekt to próba przybliżenia losów Rolnika Niepokornego, jednego z założycieli Solidarności RI,  człowieka, którego zniszczyła komuna. Do tu i teraz odwołuje się Bierz ciało, póki dają. To pokazanie konfliktu na Ukrainie poprzez historie kobiet, których synowie zaginęli podczas działań zbrojnych.

Nikt nie będzie zostawiony sam sobie

Każdy kto przyjeżdża na warsztaty ma świadomość, że spotka się z pełnym zaangażowania i zawodowego potraktowana przez ekspertów, jego projektu. Warsztaty doświadczeniem lat ubiegłych prowadzone przez uznanych dokumentalistów są przede wszystkich dla ich uczestników próbą nawiązania wzajemnego zawodowego dialogu pomiędzy filmowcami, starszymi utytułowanymi kolegami. Uczestnicy mogą liczyć na krytyczną współpracę, która niewątpliwie, jak pokazały ubiegłe lata, może przyczynić się do sukcesu uczestników warsztatów, w postaci zrealizowania filmu. Wykładowcy kładą nacisk na szukanie formy, zachęcają, aby szukać emocji bohatera. „To ludzie są w centrum każdej opowieści, daty historyczne powinny tylko przemykać w tle” dało się wielokrotnie usłyszeć w ciągu 2 dni na ul. Wałbrzyskiej. Takie podejście do materii scenariuszowej gwarantuje, że uczestnicy wyniosą z warsztatów maksimum wiedzy.

Od masterclass po gest Kozakiewicza

Oprócz analizy projektów obył się także masterclass Macieja Drygasa zatytułowany Budowa struktury dramaturgicznej w filmie dokumentalnym.

Drugi dzień warsztatów wzbogacony został o dwa spotkania. Po raz kolejny gościliśmy przedstawiciela TVP, którym była  Małgorzata Rydzewska z TVP z Działu Kreacji i Rozwoju Form Dokumentalnych TVP S.A.. TVP bardzo szeroko współpracuje przy powstawaniu różnego rodzaju filmów dokumentalnych. W roku 2020 ukończono produkcję aż 59 z nich. Co bardzo wyraźnie podkreślała Pani Małgorzata Rydzewska, Pitching Forum filmów dokumentalnych o tematyce historycznej jest najlepszym sposobem na rozpoczęcie przygody z dokumentem. A dobrym początkiem rozpoczęcia współpracy z TVP jest przygotowanie developmentu scenariusza. Jeżeli dodatkowo są już gotowe fragmenty filmu, wtedy czas podjęcia decyzji zdecydowanie się skraca. TVP poszukuje ciekawych dokumentów na każdy temat, szczególnie poszukiwane są filmy związane z ważnymi wydarzeniami z najnowszej historii  Polski. Telewizja Publiczna pokazuje dokumenty na wszystkich swoich antenach w tym dwóch głównych, a ponadto ma kanał dedykowany TVP Dokument.

Po spotkaniu odbył się przedpremierowy pokaz filmu PO ZŁOTO. Historia Władysława Kozakiewicza w reżyserii Ksawerego Szczepanika i producenta Darka Dikti z udziałem obu twórców. Projekt prezentowany był na PF Festiwalu NNW w roku 2016. Po filmie odbyła się debata z twórcami.

Warsztaty scenariuszowe były swego rodzaju „rozgrzewką”. Przed nami główny nabór projektów dokumentalnych na Pitching Forum, który ogłosimy około połowy lipca br. Poza dopracowaną koncepcją filmu, obowiązkowym załącznikiem do zgłoszenia będzie wówczas materiał video – trailer przedprodukcyjny lub prezentacja bohatera, o czasie trwania max. 3 minuty. Sesję pitchingowa, która odbędzie się w Gdyni podczas Festiwalu NNW w dniach 29 września-2 października, poprzedzą wcześniej warsztaty montażowe dot. kreacji trailera oraz intensywny trening samego pitchingu. Zapraszamy wszystkich, którzy chcą doskonalić swoje projekty i zawalczyć o środki na ich produkcję

Prezentacje wszystkich projektów wzbudziły sporo emocji oraz żywej dyskusji. Najlepszym podsumowaniem niech będą słowa Macieja Drygasa, który powiedział, że „film dokumentalny nigdy nie jest zimnym zapisem, twórca zawsze przepuszcza go przez swój brzuch”.

 

Na ilustracji: uczestnicy warsztatów

Tadeusz Wijata był rodowitym łodzianinem, absolwentem Wydziału Filologicznego o specjalności Filmoznawstwo na Uniwersytecie Łódzkim. W Filmotece Narodowej pracował od 1 marca 2000 roku. Przez wiele lat był Kierownikiem Archiwum Filmowego w Łodzi, przy ul. Łąkowej 29C.

Po połączeniu Filmoteki Narodowej z Narodowym Instytutem Audiowizualnym pełnił funkcję Zastępcy Kierownika Zespołu Przechowywania Zbiorów.

Filmy, robienie zdjęć i podróże były jego największymi pasjami. Od lat 70. był związany z łódzkim środowiskiem fotograficznym. W 2004 roku opublikował album Dziewczyny z granicy snu, będący zbiorem czarno-białych aktów. Tadeusz Wijata był także autorem i współautorem wielu wystaw fotograficznych, odbywających się w Polsce i za granicą. W 2018 roku został nagrodzony przez Kapitułę Fotoklubu Rzeczpospolitej Polskiej medalem za zasługi dla fotografii polskiej.

Będzie nam bardzo brakowało Jego dobrej energii i poczucia humoru.

Tadeusz Wijata odszedł w wieku 66 lat.

Pogrzeb Tadeusza Wijaty odbędzie się we czwartek, 1 lipca o godz. 13.30 na Cmentarzu pod wezwaniem Św. Antoniego w Łodzi, ul. Solec 11.

Przekazujemy najserdeczniejsze wyrazy współczucia dla Rodziny i najbliższych.

Zespół Filmoteki Narodowej – Instytutu Audiowizualnego

 

fot. Łukasz Gawroński, Fototeka FINA

 

 

Ostatni etap w reżyserii Wandy Jakubowskiej to jeden z najwcześniejszych filmów dotykających tematyki Holocaustu, częściowo zrealizowany na terenie obozu Auschwitz-Birkenau. Reżyserka realistycznie obrazuje w nim horror przymusowej pracy i masowej eksterminacji, ale także opór więźniarek. Film Wandy Jakubowskiej, zdaniem filmoznawcy Tadeusza Lubelskiego, nie tylko zmienił tuż po II wojnie światowej krajobraz polskiego kina, ale też po raz pierwszy zapewnił mu międzynarodowy prestiż.

Jeszcze przed oficjalną premierą w marcu 1948 roku, wzbudził zainteresowanie całego świata, który dopiero zaczynał przepracowywać traumę II wojny światowej. Reżyserka wiele lat później opowiadała: „Chęci zrobienia tego filmu zawdzięczam prawdopodobnie fakt, że w ogóle żyję. Chęć ta bowiem uchroniła mnie od przeżywania Oświęcimia subiektywnie, pozwoliła brać wszystko, co mnie otaczało, jako szczególny rodzaj dokumentacji”. Wanda Jakubowska czerpała bowiem z własnej biografii: w 1943 roku sama trafiła do obozu Auschwitz.

Ostatni etap to pierwszy polski film, który wszedł na ekrany w ponad pięćdziesięciu krajach i który prasa światowa uznała za dzieło wielkiego formatu. To jeden z najbardziej wstrząsających obrazów II wojny światowej, zrealizowany w autentycznej scenerii obozu koncentracyjnego.

Drugie życie filmu

Digitalizacja i restauracja cyfrowa filmu Wandy Jakubowskiej została wykonana w 2019 roku w pracowniach FINA we współpracy ze Studiem Filmowym TOR (obecnie WFDiF). Do czasu podjęcia prac nad filmem był on dostępny dla widzów jedynie w postaci kopii pokazowej 35 mm oraz w wersji SD, powstałej w wyniku zgrania kopii pozytywowej za pomocą telekina. W obu przypadkach film posiadał ubytki w klatkach, obraz był bardzo zaciemniony, a dźwięk charakteryzował się występowaniem licznych hałasów i trzasków. Niektóre dialogi, istotne dla zrozumienia fabuły filmu, były wręcz niesłyszalne. W archiwum FINA nie zachował się ani negatyw filmu, ani żadna  z wytworzonych na podłożu łatwopalnym w latach 40. kopii dystrybucyjnych. Na potrzeby realizacji projektu zeskanowano w standardzie 4K i przebadano sześć materiałów pozytywowych
i negatywowych. Za podstawę rekonstrukcji obrazu i dźwięku przyjęto kontrnegatyw. W celu uzyskania najpełniejszej wersji filmu braki w klatkach zostały uzupełnione z nośników pozytywowych. Restauracja cyfrowa filmu Ostatni etap była współfinansowana przez Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego oraz Ministerstwo Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu.

Repremiera i obecność na festiwalach

Światowa repremiera odrestaurowanego filmu odbyła się w lutym 2020 roku na festiwalu filmowym Berlinale, w sekcji Berlinale Classics. Film był także pokazywany w 2020 roku na festiwalach Camerimage oraz Młodzi i Film. 24 czerwca zdobył nagrodę FOCAL International Award 2021, przyznawaną twórcom różnych rodzajów materiałów audiowizualnych, w kategorii Najlepsza rekonstrukcja.

 

Warszawska repremiera filmu odbędzie się w sobotę 26 czerwca o godzinie 17:00 w kinie Iluzjon. Przed seansem zapraszamy na prelekcję filmografki Igi Harasimowicz.

Bilety na seans dostępne na stronie kina: http://www.iluzjon.fn.org.pl/filmy/info/4042/ostatni-etap.html

 

——-

 

Więcej na fina.gov.pl

 

Kontakt dla mediów:

e-mail: media@fina.gov.pl

Polska Nagroda Filmowa Orzeł, przyznawana od 1999 roku przez Polską Akademię Filmową, jest powszechnie uważana za najważniejsze wyróżnienie rodzimej branży. Nominowani, a potem laureaci są wyłaniani w dwuetapowym głosowaniu. Podobnie jak w przypadku Oscarów, nominowanych oraz laureatów Orłów poznajemy w chwili publicznego otwarcia kopert. Oprócz nagród dla najlepszego filmu fabularnego, dokumentalnego oraz serialu, nagradzani są także aktorzy, aktorki, twórczynie oraz twórcy filmowi w aż dziewiętnastu kategoriach. Każdego roku wręczana jest także Nagroda za Osiągnięcia Życia oraz Nagroda Publiczności.

Film Mariusza Wilczyńskiego Zabij to i wyjedź z tego miasta będący koprodukcją Filmoteki Narodowej – Instytutu Audiowizualnego został nagrodzony Orłami w czterech kategoriach, w tym w najważniejszej, dla najlepszego filmu. Dostał też nagrodę za najlepszy scenariusz oraz otrzymał statuetki w dwóch nagrodach związanych z dźwiękiem: Tadeusz Nalepa został uznany za autora najlepszej muzyki, a Franciszek Kozłowski – najlepszego udźwiękowienia filmu.

W kategorii Najlepsza scenografia została nagrodzona inna koprodukcja FINA, film Dolina bogów (reż. Lech Majewski). Autorami scenografii do tego filmu są Christopher Demuri oraz sam Lech Majewski.

Kronika dzieciństwa i młodości

Animacja Mariusza Wilczyńskiego to przyprawiająca o dreszcze podróż w przeszłość własną i kraju, wywoływanie duchów ludzi i miejsc, terapeutyczna opowieść o rodzinie i wzruszający hołd dla przyjaźni. To pełnometrażowy debiut pierwszego polskiego twórcy animacji. Film Wilczyńskiego wskrzesza dzieciństwo z całym jego bagażem udręk i zachwytów, przywołuje tych, którzy odeszli, by dać im nowe życie. Zanurzony w przywołanych z pamięci detalach, barwach, dialogach, dźwiękach, sytuacjach, głosach, Zabij to… staje się kroniką PRL-owskiego dzieciństwa i młodości przeżytej w czasach transformacji, opowieścią o zmieniającej się Polsce, o szarzyźnie nieoczekiwanie nabierającej rumieńców.

Pokazywany premierowo na Berlinale i wyróżniony na festiwalu w Annency Zabij to… może również poszczycić się obsadą, jakiej nie miała żadna polska produkcja. Postaciom z animacji Wilczyńskiego głosu użyczyli między innymi Barbara Krafftówna, Andrzej Wajda, Irena Kwiatkowska, Krystyna Janda, Gustaw Holoubek, Anna Dymna, Marek Kondrat, Daniel Olbrychski, Magdalena Cielecka czy Małgorzata Kożuchowska. Wielu z nich autor zdążył nagrać w ostatniej chwili.

Oto pełna lista nagrodzonych

NAJLEPSZY FILM

Zabij to i wyjedź z tego miasta,  reż. Mariusz Wilczyński

 

NAJLEPSZY FILM EUROPEJSKI

Nędznicy, reż. Lajd Ly

 

NAJLEPSZY FILMOWY SERIAL FABULARNY

Król, reż. Jan P. Matuszyński

 

NAJLEPSZA REŻYSERIA

Jan Holoubek – 25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy

 

NAJLEPSZY SCENARIUSZ

Mariusz Wilczyński – Zabij to i wyjedź z tego miasta

 

NAJLEPSZA GŁÓWNA ROLA KOBIECA

Agata Kulesza – 25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy

 

NAJLEPSZA GŁÓWNA ROLA MĘSKA

Piotr Trojan – 25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy

 

NAJLEPSZA DRUGOPLANOWA ROLA KOBIECA

Kinga Preis – Jak najdalej stąd

 

NAJLEPSZA DRUGOPLANOWA ROLA MĘSKA

Jan Frycz – 25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy

 

NAJLEPSZE ZDJĘCIA

Piotr Sobociński jr – Jak najdalej stąd

Michał Englert – Śniegu już nigdy nie będzie

 

NAJLEPSZA SCENOGRAFIA

Christopher Demuri, Lech Majewski – Dolina Bogów

 

NAJLEPSZA CHARAKTERYZACJA

Liliana Gałązka, Mirela Zawiszewska – 25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy

 

NAJLEPSZE KOSTIUMY

Katarina Štrbová-Bieliková – Szarlatan

 

NAJLEPSZA MUZYKA

Tadeusz Nalepa – Zabij to i wyjedź z tego miasta

 

NAJLEPSZY DŹWIĘK

Franciszek Kozłowski – Zabij to i wyjedź z tego miasta

 

NAJLEPSZY MONTAŻ

Rafał Listopad – 25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy

 

ODKRYCIE ROKU

Jan Holoubek – 25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy

 

NAJLEPSZY FILM DOKUMENTALNY

Wieloryb z Lorino, reż. Maciej Cuske

 

NAGRODA PUBLICZNOŚCI

Hejter, reż. Jan Komasa

 

ORZEŁ ZA OSIĄGNIĘCIA ŻYCIA

Jerzy „Duduś” Matuszkiewicz

Konkursy historyczne Patria Nostra adresowane są młodzieży z Mazowsza, Małopolski, Wielkopolski, oraz do młodzieży polskiej i polonijnej na całym świecie. Celem konkursów jest nie tylko propagowanie wiedzy o historii Polski, budowa poczucia wspólnoty wśród młodych Polaków ale także jest to szansa dla uczestników w sprawdzeniu swoich umiejętności jako początkujących aktorów i reżyserów.

Zadanie konkursowe polega na wykonaniu krótkiego filmu lub animacji dotyczącej ważnego wydarzenia z historii Polski, które miały miejsce w okresie konkretnego tygodnia. Zwycięskie drużyny z konkursów regionalnych pojadą na wycieczkę edukacyjną do Brukseli. Autorzy najlepszych prac konkursowych z grupy młodzieży polonijnej przyjadą do Warszawy na Galę Finałową oraz wycieczkę edukacyjną. Prace konkursowe będą emitowane na telebimach reklamowych w największych polskich miastach. Gale finałowe konkursów odbędą się w Warszawie, Krakowie i Poznaniu. W Filmowych Konkursach Historycznych Patria Nostra nagrody otrzymują wszyscy uczestnicy konkursu niezależnie od zajętego miejsca.

Aktualnie realizowana jest VI Edycja Konkursu Patria Nostra 2021, w której weźmie udział około 1.200 uczniów pod egidą swoich pedagogów. Uczestnicy konkursu wykonają kolejnych 300  filmów i  animacji.

Rekrutacja trwa do 30 czerwca 2021 roku. Serdecznie zapraszamy wszystkich chętnych do udziału.

Strona internetowa konkursu.

Studio Małych Form Filmowych „Se-Ma-For” powstało w 1956 roku jako Studio Filmów Lalkowych w Tuszynie (wcześniejsze Studio Filmów Kukiełkowych „Filmu Polskiego” w Łodzi). Nazwa „Se-Ma-For” została przyjęta w 1961 roku (chociaż niektóre źródła podają rok 1960). W ramach 60. (lub 61.) rocznicy nadania nazwy Studiu oraz wzmocnienia tegorocznej celebracji jubileuszowej edycji festiwalu Młodzi i Film, FINA przygotowała kompilację trzynastu animacji z kolekcji Studia „Se-Ma-For”, które zostały zdigitalizowane i odrestaurowane cyfrowo przez zespół specjalistów FINA.

Od Wasilewskiego do Rybczyńskiego

Większość filmów z programu będzie miała swoją kinową repremierę. Krótkie formy, różnorodne i intensywne w przekazie, podkreślają wartości życia i relacji z ludźmi. Wszystkie są zaskakująco aktualne: futurystyczne wizje, żartobliwe metafory, filmy nawiązujące do codziennych czynności i zdarzeń lub głębiej analizujące wybory i życiowe rozterki.

W programie znalazły się obrazy artystów różnych pokoleń i środowisk, począwszy od realizatora pierwszego lalkowego filmu animowanego Zenona Wasilewskiego, przez twórców polskiej szkoły animacji Daniela Szczechury, Edwarda Sturlisa i Zofię Wdówkównę-Ołdak, po nagrodzonego Oscarem Zbigniewa Rybczyńskiego czy, kojarzonego z późniejszymi filmami fabularnymi, Andrzeja Kondratiuka. Filmy reprezentują różne techniki – przeważają filmy lalkowe i rysunkowe, ale zobaczymy również wycinanki i rozbudowane kombinacje formalne. Różni twórcy, różne dekady, odmienne formy i tematy, jednak ten sam mistrzowski poziom zapewniający ważne miejsce w historii polskiej animacji oraz światowej kinematografii.

Zobacz program prezentowanych animacji

Pokaz odbędzie się w sobotę 19 czerwca o godzinie 17:00 w Kinie Alternatywa.

Pokaz zostanie poprzedzony prelekcją Igi Harasimowicz oraz Eweliny Leszczyńskiej z Filmoteki Narodowej – Instytutu Audiowizualnego.

Warsztaty dla młodych filmowców

Podczas festiwalu zaprosimy również na warsztaty: Jak wyprodukować film z wykorzystaniem materiałów archiwalnych z Filmoteki Narodowej – Instytutu Audiowizualnego?

Archiwalia to bez wątpienia źródło odkryć i inspiracji. W ostatnich latach coraz więcej filmowców i artystów multimedialnych wykorzystuje w swych pracach materiały filmowe, audiowizualne, rejestracje, fotosy, oficjalne dokumenty, czy wspomnienia ludzi filmu. Zbiory FINA należą do jednych z największych wśród europejskich archiwów filmowych. Jak więc odnaleźć się w mnogości dostępnych materiałów? Jak wygląda proces pozyskiwania archiwaliów? Jak wyprodukować film z ich wykorzystaniem? W jaki sposób współpraca z FINA uległa modyfikacji w czasie pandemii COVID-19?

Na te pytania odpowiemy w trakcie warsztatu, który poprowadzi Magdalena Nowak-Gniadek, kierowniczka Działu marketingu i handlu w FINA. Przybliżymy rodzaje archiwaliów, opowiemy o możliwościach i etapach współpracy przy ich udostępnianiu, o kwerendach, przekazywaniu materiałów, aspektach finansowych oraz licencjach i procesie ustalania praw autorskich. Dodatkowo wyjaśnimy także aspekty digitalizacji materiałów dostępnych na nośnikach analogowych oraz współpracy z zespołem specjalistów FINA przy restauracji cyfrowej materiałów archiwalnych.

Warsztaty odbędą się we wtorek 15 czerwca o godzinie 16:30 w Clubie 105 i będą transmitowane online na stronie wydarzenia na Facebooku.

Więcej informacji: http://www.mlodziifilm.pl/wydarzenia,338,1084,1,JAK-WYPRODUKOWAC-FILM.html

O Festiwalu Młodzi i Film

Festiwal Młodzi i Film to najstarszy w Polsce festiwal, podczas którego można zobaczyć tylko debiuty. W Koszalinie debiutowali między innymi Krzysztof Zanussi, Agnieszka Holland, Xawery Żuławski, Tomasz Wasilewski, Łukasz Palkowski, Sławomir Fabicki, Katarzyna Rosłaniec, Maria Sadowska, Kuba Czekaj, Jan P. Matuszyński, Marcin Wrona czy Dariusz Gajewski.

Festiwal to nie tylko dwa konkursy: Pełnometrażowych Debiutów Fabularnych i Krótkometrażowych Debiutów Filmowych, ale również pokazy pozakonkursowe w sekcjach: Debiut zagraniczny, Na dłuższą metę. Debiut dokumentalny, Retrospektywy oraz pokazy filmów jurorów i pokazy specjalne, ale też spotkania Szczerość za szczerość z ekipami filmów konkursowych, spotkania branżowe dla uczestników festiwalu, czy klub festiwalowy, w którym w trakcie trwania festiwalu odbywają się koncerty oraz autorskie spotkania Macieja Buchwalda pod hasłem Zawód: aktor.

Tegoroczna edycja odbędzie się w dniach 14.06–19.06.

Więcej informacji: www.mlodziifilm.pl

 

Ilustracja: kadr z filmu Pan Piórko śni, reż. Zenon Wasilewski

Ostatni etap w reżyserii Wandy Jakubowskiej to jeden z najwcześniejszych filmów dotykających tematyki Holocaustu, częściowo zrealizowany na terenie obozu Auschwitz-Birkenau. Reżyserka realistycznie obrazuje w nim horror przymusowej pracy i masowej eksterminacji, ale także opór więźniarek. Film Wandy Jakubowskiej, zdaniem filmoznawcy Tadeusza Lubelskiego, nie tylko zmienił tuż po II wojnie światowej krajobraz polskiego kina, ale też po raz pierwszy zapewnił mu międzynarodowy prestiż.

Jeszcze przed oficjalną premierą w marcu 1948 roku, wzbudził zainteresowanie całego świata, który dopiero zaczynał przepracowywać traumę II wojny światowej. Reżyserka wiele lat później opowiadała: „Chęci zrobienia tego filmu zawdzięczam prawdopodobnie fakt, że w ogóle żyję. Chęć ta bowiem uchroniła mnie od przeżywania Oświęcimia subiektywnie, pozwoliła brać wszystko, co mnie otaczało, jako szczególny rodzaj dokumentacji”. Wanda Jakubowska czerpała bowiem z własnej biografii: w 1943 roku sama trafiła do obozu Auschwitz.

Film ma luźną konstrukcję, akcja obejmuje kilka równoległych wątków. Marta jest polską Żydówką, tłumaczką, działa w obozowym ruchu oporu; ginie podczas próby ucieczki. Rosyjska więźniarka – lekarka Eugenia, próbująca ratować chorych, zostaje poddana torturom i stracona. Niemiecka komunistka Anna trafia do obozowego bunkra.

Wanda Jakubowska, była więźniarka obozu, a także współautorka scenariusza (razem  Gerdą Schneider, również więźniarką obozu), przekazała w filmie syntetyczny obraz rzeczywistości obozowej: tragiczne losy więźniarek, zdziczenie i sadyzm niemieckiej załogi przekazała była więźniarka Auschwitz.

Ostatni etap to pierwszy polski film, który wszedł na ekrany w ponad pięćdziesięciu krajach i który prasa światowa uznała za dzieło wielkiego formatu. To jedno z najbardziej wstrząsających dzieł obrazujących II wojnę światową, zrealizowane w autentycznej scenerii obozu koncentracyjnego.

Drugie życie filmu

Digitalizacja i restauracja cyfrowa filmu Wandy Jakubowskiej została wykonana w 2019 roku w pracowniach FINA we współpracy ze Studiem Filmowym TOR (obecnie WFDiF). Do czasu podjęcia prac nad filmem był on dostępny dla widzów jedynie w postaci kopii pokazowej 35 mm oraz w wersji SD, powstałej w wyniku zgrania kopii pozytywowej za pomocą telekina. W obu przypadkach film posiadał ubytki w klatkach, obraz był bardzo zaciemniony, a dźwięk charakteryzował się występowaniem licznych hałasów i trzasków. Niektóre dialogi, istotne dla zrozumienia fabuły filmu, były wręcz niesłyszalne. W archiwum FINA nie zachował się ani negatyw filmu, ani żadna z wytworzonych na podłożu łatwopalnym w latach 40. kopii dystrybucyjnych. Na potrzeby realizacji projektu zeskanowano w standardzie 4K i przebadano sześć materiałów pozytywowych i negatywowych. Za podstawę rekonstrukcji obrazu i dźwięku przyjęto kontrnegatyw. W celu uzyskania najpełniejszej wersji filmu braki w klatkach zostały uzupełnione z nośników pozytywowych.

Repremiera i obecność na festiwalach

Światowa repremiera odrestaurowanego filmu odbyła się w lutym 2020 roku na festiwalu filmowym Berlinale, w sekcji Berlinale Classics. Był także pokazywany w 2020 roku na koszalińskim festiwalu Młodzi i Film. Teraz ma szansę wygrać nagrodę FOCAL International Award 2021, przyznawaną twórcom różnych rodzajów materiałów audiowizualnych, w kategorii Najlepsza rekonstrukcja. Zobacz wszystkie nominacje do tej nagrody.

 

Restauracja cyfrowa filmu Ostatni etap była współfinansowana przez Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego oraz Ministerstwo Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu.