Koncert zespołu Bastarda | „Faraon”. Zaćmienie słońca

Zespół BASTARDA zagra koncert specjalny pod tytułem Faraon, będący częścią wydarzenia „Faraon”. Zaćmienie słońca, które w dniach 21–22 maja odbędzie się w Kinie Iluzjon.

Muzyka tria oscylować będzie wokół tematów i motywów z filmu oraz oryginalnej ścieżki dźwiękowej Adama Walacińskiego. Odwołując się zarówno do treści jak i narracji dramatycznej dzieła, a także do wspaniałych kompozycji filmowych – BASTARDA stworzy nową, unikatową opowieść i z pewnością zabierze Państwa w niezwykłą podróż.

BASTARDA to zespół powołany do życia przez Pawła Szamburskiego (klarnet), Tomasza Pokrzywińskiego (wiolonczela) oraz Michała Górczyńskiego (klarnet kontrabasowy). Grupa wydawniczo i środowiskowo związana z wytwórnią Lado ABC, jest również partnerem międzynarodowego projektu badawczego HERA Sound Memories. The Musical Past in Late – Medieval and Early Modern Europe. Artyści podejmują odważną próbę reinterpretacji muzyki dawnej oraz stworzenia na jej podstawie autorskiego języka dźwiękowego. Kilkusetletnie śpiewy chorałowe, motety, litanie rozbijają niejednokrotnie się na małe odcinki, stale zmieniający się kontrapunkt wczesnej polifonii imploduje w minimalizm. Muzycy improwizując wokół archaicznych melodii, komponując i aranżując na ich podstawie zupełnie nowe utwory – budują pomost łączący odległe w czasie muzyczne światy, docierają do ich uniwersalnego, duchowego wymiaru. Muzyka Bastardy to współczesna, oryginalna i bardzo osobista wypowiedź wsparta na bogatych tradycjach muzycznych

 

Zespół wystąpi w składzie:

Paweł Szamburski – klarnet

Tomasz Pokrzywiński – wiolonczela,

Michał Górczyński – klarnet kontrabasowy

 

Na zdjęciu: zespół Bastarda, fot. Bartek Barczyk

Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny zaprasza w dniach 21–22 maja na wyjątkowe wydarzenie filmowe „Faraon”. Zaćmienie słońca. Jest to drugie wydarzenie z cyklu W drodze po Oscara, w którym przedstawimy dziesięć polskich filmów, walczących przed laty o najbardziej prestiżową nagrodę filmową na świecie w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny.

Faraon zyskał uznanie nie tylko w Polsce, lecz także na świecie – zdobył Złotą Kaczkę za najlepszy film roku oraz nominację do Oscara za najlepszy film. Krytycy skupiali się przede wszystkim na ukazanych przez reżysera technikach rządzenia. Czy jednak opowieść o  konflikcie między młodym, idealistycznym Ramzesem a chłodnym, racjonalnym kapłanem Herhorem, jest tylko dramatem władzy? Warto ponad pół wieku po premierze bliżej przyjrzeć się temu arcydziełu, które skłaniać może do rozmaitych interpretacji.

Program

21 maja (sobota)


godz. 12.00–15.00 – warsztaty dla dzieci (w wieku 5-10 lat) W poszukiwaniu złotego skarabeusza

 

godz. 13.00–15.00 – pokaz filmów dokumentalnych wokół Faraona i panel filmoznawców

 

godz. 15.30 – otwarcie wystawy Wokół Faraona

 


22 maja (niedziela)


godz. 12.00 – projekcja filmu Faraon (reż. Jerzy Kawalerowicz, 150 min, 1966, Polska)

 

godz. 14.30 – Dyskusja o filmie Faraon: spotkanie z twórcami i fanami filmu

 

godz. 19.30 – koncert zespołu Bastarda

 


23 maja – 25 maja (poniedziałek – środa)

 

Od 23 maja, godz. 20.00 do 25 maja godz. 20.00 film Faraon oraz nagranie ze spotkania będą dostępne bezpłatnie na platformie Ninateka.pl.

Wstęp

Wstęp w sobotę (21 maja) jest bezpłatny.

Bilet na niedzielny pokaz filmu Faraon + spotkanie (15 zł).

Koncert Bastardy (30 zł).

Bilety do zakupienia na stronie Kina Iluzjon.

Organizatorzy i partnerzy

Organizatorzy: Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Patroni medialni: TVP Kultura, RMF Classic

Partner: Muzeum Historii Katowic

 

Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny oraz dyrektor muzyczny Jan Emil Młynarski zapraszają na Wieczór z Polskim Radiem w kinie Iluzjon.  Podczas koncertu usłyszymy Warszawskie Combo Taneczne oraz Kapelę Zdzisława Kwapińskiego. Koncert obfitować będzie w  tradycyjne melodie warszawskie, wiejskie i wspólne dla Stolicy i Mazowsza południowo wschodniego. W prawdziwie majowym klimacie, szykuje się spotkanie z najpiękniejszymi polskimi melodiami w wyjątkowym wykonaniu jedenastoosobowego zespołu. Z okazji świętowanych podczas majowej Retroteki  85. urodzin Programu Drugiego Polskiego Radia, zapraszamy na pokaz filmów nawiązujących w swojej treści do Polskiego Radia.

Program

Reklama Dorocznej Wystawy Radiowej, Polska, 1939, 3 min.

Pod koniec sierpnia 1939 roku w Warszawie po raz drugi zorganizowano Doroczną Wystawę Radiową. W krótkiej reklamie tego wydarzenia, na wystawę zaprasza spiker rozgłośni warszawskiej Polskiego Radia, Józef Opieński.

 

W służbie mikrofonu, Polska, 1939

Reportaż ukazujący dzień pracy rozgłośni Polskiego Radia od uruchomienia stacji wczesnym rankiem do zakończenia programu. To rzadka okazja by zajrzeć do niektórych wnętrz rozgłośni, a także zobaczyć jak powstają codzienne audycje: gimnastyka poranna, odczyty, transmisje wydarzeń sportowych czy popołudniowy koncert muzyki lekkiej.

W służbie mikrofonu to prawdopodobnie ostatni przedwojenny polski film. Jego premiera odbyła się podczas otwarcia Dorocznej Wystawy Radiowej zaledwie kilka dni przed wybuchem wojny.

 

Piętro wyżej, reż. Leon Trystan, Polska, 1937, 87 min.

Hipolit Pączek jest pasjonatem muzyki poważnej. Piętro wyżej w tej samej kamienicy mieszka miłośnik jazzu, spiker radiowy Henryk Pączek. To samo nazwisko i skrajnie różne gusta muzyczne są przyczyną wielu nieprzyjemności i zażartej nienawiści pomiędzy sąsiadami. Pewnego dnia w mieszkaniu Henryka zjawia się młoda dziewczyna, w której od razu zakochuje się z wzajemnością. Co będzie, gdy wyjdzie na jaw, że piękna nieznajoma jest bratanicą zaciętego wroga? Doborowa obsada (Eugeniusz Bodo, Helena Grossówna, Józef Orwid) oraz wspaniała muzyka Henryka Warsa sprawiają, że Piętro wyżej to jedna najpopularniejszych polskich komedii lat 30., z scena, w  której Bodo parodiując amerykańską seksbombę May West śpiewa piosenkę Sex-appeal przeszła do kanonu polskiego kina.

 

Warszawskie Combo Taneczne i Kapela Zdzisława Kwapińskiego z gościnnym udziałem Mateusza Niwińskiego

Kilka lat temu Jan Młynarski i Zdzisław Kwapiński spotkali się przy jednym z odcinków cyklu dokumentalnego Szlakiem Kolberga  i od tamtej pory trwa ich artystyczna i prywatna przyjaźń.  Zdzisław Kwapiński od lat jest jednym z najprężniejszych animatorów muzycznej kultury swojego regionu. Jest skrzypkiem, saksofonistą, śpiewakiem i tancerzem, a także znawcą folkloru ziemi radomskiej.

Warszawskie Combo Taneczne i Kapela Zdzisława Kwapińskiego – dwa zespoły, miejski i wiejski odnaleźli wspólne tradycyjne melodie, nauczyli się od siebie nawzajem tych lokalnych i nagrali płytę pt. Skarałeś mnie Boże. Powiśle to nie tylko dzielnica Warszawy, ale też region na południowy wschód od Radomia, w stronę Wisły. Stamtąd właśnie pochodzą unikatowe melodie, które usłyszymy podczas koncertu.

Płyta pt. Skarałeś mnie Boże to muzyczne spotkanie tradycji miasta i wsi. Dwa zespoły podzieliły się wiedzą i repertuarem i znalazły elementy wspólne dla tradycyjnej muzyki wiejskiej z radomskiego i  folkloru warszawskiego. Zatem mamy tu do czynienia z tangami, mazurami, polkami i oberkami. Ze spotkania dwóch światów powstała 11-osobowa orkiestra uzyskując unikatowe, wymykające się metryce i geografii brzmienie oraz refleksję, iż dużo więcej nas łączy niż dzieli.

 

Jan Emil Młynarski

Jan Emil Młynarski pochodzi z rodziny o muzycznych tradycjach. Perkusista, producent, wokalista, radiowiec obecny na scenie muzycznej od 1997 roku. Współpracował z wieloma artystami sceny elektronicznej, popowej i jazzowej. Absolwent prestiżowej szkoły Drummers Collective w Nowym Jorku. Grał z Wojtkiem Pilichowskim, Kayah. Był członkiem orkiestry wykonującej Concerto for band and orchestra Jona Lorda z kompozytorem we własnej osobie na organach Hammonda. Współpracuje z warszawskimi teatrami m.in.: Studio Buffo (I Love You ( I Love You, You’re Perfect, Now Change, reż. David Foulkes, 2010) jako kierownik muzyczny, z Teatrem Powszechnym (Kamień i popioły reż. Artur Urbański, 2011) jako kompozytor muzyki oraz kierownik muzyczny, Teatrem Dramatycznym (Widok z  mostu, aut. Arthur Miller, reż. Agnieszka Glińska, 2019) jako kompozytor muzyki oraz instrumentalista, Teatrem Polonia (Cwaniary reż. Agnieszka Glińska) jako kierownik muzyczny. Od 2009 roku jest liderem własnych przedsięwzięć muzycznych na polu muzyki niezależnej, eksperymentalnej i jazzu.

Założył grupę Warszawskie Combo Taneczne, w której gra na bandżoli i śpiewa tradycyjne warszawskie piosenki. Jest laureatem Fryderyków 2018 (Polish Grammy). Razem z wirtuozem fortepianu Marcinem Maseckim prowadzi Jazz Band Młynarski-Masecki, w którym śpiewa przedwojenny repertuar taneczny autorstwa mistrzów polskiej piosenki (m.in. Henryk Wars. Szmul Ferszko, Artur Gold). Koncertuje z  Jerzym Maksymiukiem i Januszem Olejniczakiem (m.in. w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej, Teatro Massimo w Palermo czy Carnegie Hall w Nowym Jorku).

Od 2018 roku prowadzi autorski program muzyczny w radio, poświęcony polskiej muzyce rozrywkowej do roku 1949. W 2010 roku nagrał płytę Młynarski Plays Młynarski poświęconą twórczości swego ojca Wojciecha Młynarskiego (1941-2017) , który był jednym z najważniejszych autorów tekstów piosenek w Polsce w XX wieku.

Współpracuje z wybitnymi instrumentalistami swojego pokolenia. Fascynuje się muzyką Afryki, polskiej wsi regionu Mazowsza Południowego oraz Podhala co słychać w twórczości trio Polonka, które tworzy z Piotrem Zabrodzkim – pozytyw organowy i Michałem Górczyńskim – klarnet kontrabasowy.

 

Zapraszamy na pokaz filmu niemego z 1925 roku Paryż śpi, któremu towarzyszyć będzie koncert zespołu Księżyc. Zestawienie starych filmów z nowoczesną muzyką doskonale sprawdziło się w organizowanej przez Filmotekę Narodową – Instytut Audiowizualny imprezie jaką jest coroczne Święto Niemego Kina. Podczas ubiegłorocznej 17 edycji to właśnie pokaz filmu Paryż śpi był pokazem otwierającym wydarzenie. Seans jest jednocześnie preludium do zaplanowanej na październik 18 już edycji Święta Niemego Kina.

Paryż śpi, reż. René Clair, 60 min., 1925, Francja

Pewnego ranka dozorca wieży Eiffla stwierdza, że jego zegarek przestał działać. Ze zdziwieniem odkrywa, że i Paryż zastygł w bezruchu: na ulicach stoją porzucone samochody, a ludzie pogrążeni są we śnie. Mimo to na swej drodze spotyka kilkoro turystów. Razem wyruszają na podbój miasta, by poznać przyczynę jego uśpienia.

Debiut René Claira łączy elementy komedii fantastycznej i groteski. Niepozbawiony celnej obserwacji natury obyczajowej, a nawet filozoficznej, zachwyca wnikliwym, poetyckim i nostalgicznym portretowaniem miasta. Stolica Francji staje się równoprawnym bohaterem filmu, zwierciadłem, w którym odbija się natura jej mieszkańców i turystów. Zdjęcia zrealizowane na stalowej konstrukcji wieży Eiffla należą do najciekawszych elementów dzieła, a sam obraz Claira wywarł znaczący wpływ na ukazywanie metropolii na ekranie.

Filmem tym reżyser chciał przywrócić kinu wolność. Kino ma wrócić do korzeni i pozbyć się tego dławiącego artystycznego oszustwa – postulował. Chociaż Clair podzielał zachwyt nad awangardą, to jej narzędzi użył w służbie satyry i zabawy, tworząc mieszankę rzeczywistego i nierealnego świata, odległą od wizji Marcela L’Herbiera, Jeana Epsteina czy Germaine Dulac. W debiucie przewija się wiele wątków, które będą obecne w jego całej twórczości – m.in. satyra połączona z trafną dziennikarską obserwacją (Clair po I wojnie światowej pracował jako dziennikarz) – jednak dopiero filmy dźwiękowe z lat 1930–1932 postawią go w rzędzie mistrzów kina.

Pokaz prasowy pierwszej wersji Paryż śpi odbył się w 1924 roku, ale zaangażowanie Claira w realizację Antraktu przesunęło rozpowszechnianie ostatecznej wersji filmu na 1925 rok. (KB)

Film został odrestaurowany przez Fondation Jérôme Seydoux-Pathé w 2018 roku. Restaurację w standardzie 4K wykonano w laboratorium L’Immagine Ritrovata na podstawie tintowanej kopii 35 mm na podłożu łatwopalnym (nitro) z kolekcji BFI National Archive.

Muzyka na żywo: zespół Księżyc

Ścieżkę dźwiękową do filmu Paryż śpi stworzy na żywo zespół Księżyc.  Czerpiąca zarówno z praktyk teatralnych (Grotowski, Gardzienice), obrzędowości muzyki ludowej, jak i minimalizmu grupa była bez wątpienia zjawiskiem osobnym na polskiej scenie lat 90. Wydane w tamtym czasie płyty Nów oraz Księżyc doskonale pokazują jej stylistyczną odrębność. Pod wpływem pytań wydawców, licznych zaproszeń od organizatorów festiwali i stale rosnącej liczby fanów w 2014 roku Księżyc powrócił do grania po blisko dwóch dekadach milczenia. Rok później, nakładem brytyjskiej wytwórni Penultimate Press, ukazał się nowy, świetnie przyjęty album Rabbit Eclipse. Zespół nie wycofał się z aktywności koncertowych i kontynuuje poszukiwania nowych kontekstów i środków ekspresji.

Wstęp

Wstęp bezpłatny, obowiązuje rejestracja za pomocą poniższego formularza.

Limit miejsc został wyczerpany.

 

 

Ilustracja: kadr z filmu Paryż śpi, reż. René Clair, fot. Fondation Jérôme Seydoux-Pathé

W lutym tego roku zmarła jedna z największych ikon włoskiego kina – Monica Vitti. Kiedy pojawiła się na ekranie w latach pięćdziesiątych, nic nie zapowiadało jej wielkiej późniejszej kariery. Aktorka pozostawała początkowo w cieniu niepodzielnych królowych ówczesnego włoskiego ekranu – Sophii Loren, Giny Lollobrigidy czy Silvany Mangano. Dopiero spotkanie z Michelangelo Antonionim uczyniło z niej wielką aktorkę, której kreacje pozostaną na zawsze w historii światowego kina. W Iluzjonie przypomnimy w kwietniu cztery najważniejsze filmy Antonioniego, w których wystąpiła Vitti.

Monica Vitti, a właściwie Maria  Luisa Ceciarelli  urodziła się 3 listopada 1931 roku w Rzymie. Wbrew woli rodziców – dobrze sytuowanych mieszczan – Maria Luisa wstąpiła do Akademii Sztuki Dramatycznej w Rzymie. Komisja nie przyjęła jej z otwartymi ramionami, zwracając uwagę na chrapliwy głos i lekko garbaty nos. Dzięki determinacji aktorka dostała się jednak do szkoły. Po ukończeniu Akademii w 1953 roku Vitti grała w teatrach, odnosząc spore sukcesy. W latach 1953–57 wystąpiła w ponad 20 sztukach z repertuaru teatrów objazdowych, zarówno w farsach, jak i utworach Becketta czy Ionesco. Grywała też małe role w filmach, debiutując w 1955 roku w obrazie Edoardo Antona Ridere, ridere, ridere (Śmiać się, śmiać się, śmiać się). Pracowała również przy dubbingu, między innymi przy Krzyku (Il grido, 1957), który rozpoczął jej filmową współpracę z Michelangelo Antonionim.

Vitti i Antonioni poznali się w 1957 roku w mediolańskim Teatro Nuovo, gdzie aktorka  wystąpiła w   dwóch inscenizacjach reżyserowanych przez kierującego tą sceną twórcę. Reżyser nakłonił ją do zmiany nazwiska i  uczynił gwiazdą swoich filmów. Przygoda (L’avventura, 1960), Noc (La notte, 1961), Zaćmienie (L’eclisse, 1962), Czerwona pustynia (Il deserto rosso, 1964), w których grała kobiety niepokojące, rozedrgane, wrażliwe i  nieuchwytne, przyniosły młodej aktorce sławę i uznanie. Dzięki wielkiemu talentowi, ale też kamerze Antonioniego, Vitti stała się doskonałym wcieleniem kobiet tajemniczych i zjawiskowych. Aktorka stała się pierwszą damą kina, o której współpracę zabiegali najlepsi.

Choć Vitti występowała u wybitnych reżyserów, między innymi u Luisa Bunuela w Widmie wolności (Le Fantôme de la liberté), to jednak najważniejszymi filmami w jej karierze pozostały dzieła Antonioniego nakręcone w  latach 1960-1964. Właśnie te cztery filmy pokażemy w ramach mini-przeglądu w kinie Iluzjon.

Program

Pełna informacja o programie cyklu znajduje się na stronie Kina Iluzjon.

 

20.04, godz. 20.30 Przygoda, reż. Michelangelo Antonioni, 145 min., 1960, Włochy

23.04, godz. 17.00 Noc, Michelangelo Antonioni, 120 min., 1960, Włochy, Francja

24.04, godz. 20.30 Zaćmienie, reż. Michelangelo Antonioni, 123 min., 1962, Włochy, Francja

29.04, godz. 20.30 Czerwona Pustynia, reż. Michelangelo Antonioni, 116 min., 1964, Włochy, Francja

 

Przed pokazami Przygody, Nocy i Zaćmienia prelekcje wygłosi filmograf FINA Piotr Nowicki.

 

Partnerem wydarzenia jest Włoski Instytut Kultury w Warszawie.

 

 

 

Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny zaprasza do siedziby przy ul. Wałbrzyskiej 3/5 na wyjątkowe wydarzenie –  koncert pieśni pasyjnych.  Podczas koncertu zostanie materiał w kameralnym składzie, w aranżacjach przygotowanych przez zespół Marii Pomianowskiej. Do grupy dołączy Trio Marcina Olaka oraz znakomita Dorota Miśkiewicz.

Wbrew tematyce nie będzie smutno! – jak pisze dr hab. Maria Pomianowska – (…) Wielki Post – czas głębokiej refleksji nad sensem istnienia i dotknięcie tajemnicy życia. W ciemnościach pojawia się światło, które docierając do najdalszych zakamarków serca, napełnia je radością. Oto czas odzyskiwania nadziei, że nasze życie ma sens. Wiele pieśni wielkopostnych nie wnika w materię czy strukturę zdarzeń ewangelicznych ani w ich sens dogmatyczno-intelektualny. Wyrażają głównie emocje i uczucia. Pomimo dramaturgii zdarzeń sprzed dwóch tysięcy lat, Wielki Post to okres głębokiej radości.  I tę radość, ale też zadumę zapewnimy Państwu na naszym koncercie!

Koncert będzie transmitowany w Ninatece!

Wykonawcy:

Dorota Miśkiewicz –  śpiew

Maria Pomianowska – śpiew, suka biłgorajska, fidel płocka

Hubert Giziewski – akordeon

Wojciech Lubertowicz – instrumenty perkusyjne, duduk

Ryszard Wojciul – klarnety

Marcin Olak – gitary

Maciej Szczyciński – kontrabas

Sebastian Frankiewicz –  perkusja

Wstęp

Limit miejsc został wyczerpany.

 

 

Filmoteka Narodowa –  Instytut Audiowizualny zaprasza na kolejne wydarzenie z cyklu FINA na Ucho. Koncert 7 kwietnia będzie miał dwie odsłony. W pierwszej części Mateusz Pałka zaprezentuje program z najnowszego albumu BLUR –  solowej płyty fortepianowej, zachwycającej szlachetnością brzmienia, intymnością i ekspresją. W drugiej części koncertu wystąpi jeden z najbardziej utytułowanych ukraińskich zespołów – działające w sferze jazz i world music trio Igora Hnydyna ShockolaD. Zespół odnajduje się w mieszaniu różnych stylów i improwizacji z motywami, które znajdują się w świadomości ukraińskich muzyków. Zapraszając ukraiński zespół do projektu FINA na Ucho chcemy wyrazić swoją solidarność z Ukrainą.

Koncert będzie transmitowany na żywo (a w późniejszym terminie także udostępniony na stałe) na Ninatece.

Program

Mateusz Pałka

Polski pianista, kompozytor, improwizator. Twórca, który dobrze czuje się  zarówno w stylistyce jazzowej, jak i modern classical. Eksploruje obszary muzyki ilustracyjnej i kontemplacyjnej. Zachwyca dojrzałą grą, subtelnością, dbałością o każdy dźwięk i profesjonalnym warsztatem. W jego pianistyce drzemie duch impresjonizmu i romantyzmu, a jego twórczość inspirowana naturą człowieka oraz przyrodą wyraźnie podąża w kierunku poszukiwania koloru i barwy.

 

ShockolaD

Jeden z najbardziej utytułowanych ukraińskich zespołów działających w sferze jazz i world music, grający regularnie na różnych salach koncertowych – festiwalach, na dużej scenie i w klubach. Zespół odnajduje się w mieszaniu różnych stylów, improwizacji, oryginalnych pomysłach i motywach, które odnajdują się w świadomości ukraińskich muzyków. Każdy album jest wyjątkowy ze względu na nieustanną eksplorację dźwięków, myśli oraz syntezę elektroniki i akustyki. Podobnie każdy członek ShockolaD wnosi swój własny, niepowtarzalny wkład w muzykę i brzmienie zespołu. ShockolaD pozostaje zawsze otwarty na różne style muzyczne i kierunki.

Wstęp

Wstęp bezpłatny, obowiązuje rejestracja za pomocą formularza udostępnionego w tym artykule. Formularz jest dostępny od poniedziałku do piątku w godzinach 9.00–15.00.

 

Rejestracja została zakończona. Wszystkie wejściówki na koncert zostały rozdane.

 

Ilustracja: Mateusz Pałka fot. Maria Jarzyna

Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny oraz dyrektor muzyczny Jan Emil Młynarski zapraszają na pokaz filmów i spotkanie słowno-muzyczne. Podczas wydarzenia odbędzie się pokaz filmów krótkometrażowych, niekompletnych oraz zwiastunów z udziałem króla polskich komików Adolfa Dymszy. Jego urodziny to świetna okazja, by zaprezentować nieznane i zapomniane kreacje legendy polskiego kina, teatru i kabaretu. Po seansie zapraszamy na spotkanie słowno-muzyczne, podczas którego usłyszymy piosenki śpiewane przez Irenę Santor, Adriannę Godlewską, Bohdana Łazukę i Czesława Majewskiego.

Program

Koncert będzie transmitowany w portalu Ninateka.pl. Godzina rozpoczęcia koncertu jest orientacyjna.

 

godz. 19.00 Pokaz filmów

Parada rezerwistów, reż. Michał Waszyński, 1934

Konstanty Rybski jest szefem restauracji „Pod amorem”, który ostro i bezwzględnie traktuje swych kelnerów: Pączka i Pułapkę. Role odwracają się, gdy zostaje powołany do wojska, okazuje się bowiem, że obaj są starsi szarżą. Dotychczasowi kelnerzy mszczą się na szefie, musztrując go bez litości. Na domiar złego wszyscy trzej kochają się w jednej kobiecie: uroczej dyrygentce damskiej orkiestry, Barbarze.

Do niedawna film uchodził za zaginiony, jednak w zbiorach FINA znajduje się jego krótki, zaledwie 15- minutowy fragment. Kwietniowa Retroteka będzie rzadką okazją do jego obejrzenia.

 

Bolek i Lolek, reż. Michał Waszyński, 1936

Ślusarz Bolek przypadkiem trafia na eleganckie przyjęcie, gdzie goście biorą go za bardzo do niego podobnego arystokratę Lolka. W efekcie nieporozumienia zostaje mianowany dyrektorem fabryki jednego z amerykańskich przemysłowców.

Film niestety nie zachował się do naszych czasów, istnieje jednak amerykański zwiastun kinowy zawierający kilka fragmentów najlepszych scen, m.in. piosenki A mnie w to graj, którą Adolf Dymsza śpiewa w duecie z… Adolfem Dymszą.

 

Mój teatr, reż. Ludwik Perski, 1960

Film dokumentalny z 1960 roku prezentujący wybrane numery z bogatego repertuaru Adolfa Dymszy. W całym filmie we wszystkich rolach występuje Adolf Dymsza: jest nie tylko artystą na teatralnej scenie, lecz także szatniarzem, bileterem, strażakiem oraz ludźmi na widowni.

 

godz. 20.00 Recital

 

Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny zaprasza na serię wydarzeń Solidarni z Ukrainą, podczas których odbędą się zbiórki pieniędzy na rzecz Ukrainy. W piątek 18 marca w siedzibie FINA przy ulicy Wałbrzyskiej 3/5 odbędzie się pokaz filmu Atlantyda oraz towarzysząca mu debata. W sobotę 19 marca w Iluzjonie wystąpi polsko-ukraiński zespół Dagadana, który wykona kilka utworów z Natalią Niemen, m.in. jeden ze sztandarowych utworów w twórczości Czesława Niemena pt.  Dziwny jest ten świat, stanowiący wyjątkowy manifest wobec wojny w Ukrainie. W drugiej części koncertu usłyszymy zespół Apteka. Koncert jest zapowiedzią cyklicznego wsparcia, jakiego FINA udzieli artystom z Ukrainy przebywającym na terenie Polski, którzy jako wolontariusze na granicy polsko-ukraińskiej pomagają swoim rodakom.

Na streaming koncertu zapraszamy na Ninateka.pl.

 

Podczas wydarzenia organizacja charytatywna Polski Czerwony Krzyż prowadzić będzie zbiórkę, z której środki zostaną przeznaczone na pomoc dla Ukrainy.

 

18 marca (piątek), miejsce: FINA Wałbrzyska 3/5, sala Ziemia Obiecana

godz. 18.00 debata Obrazy Wojny


Larysa Yefymenko, dyrektorka Festiwalu Filmowego KinoLitopis w Kijowie

Valentyn Vasyanovych, reżyser filmu Atlantyda (online)

Tomasz Piechal, redaktor naczelny TVP Dokument

dr Mateusz Werner, Instytut Solidarności i Męstwa im. Witolda Pileckiego

Magdalena Piejko (prowadząca), Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny

 

godz. 19.00 pokaz filmu Atlantyda, reż. Valentyn Vasyanovych, 104 min., 2019, Ukraina

 

Wschodnia Ukraina 2025, rok po zakończeniu wojny z Rosją. Były żołnierz próbuje sobie poradzić z wojenną traumą. Powrót do cywilnego życia wydaje się jednak zadaniem ponad siły. Po zamknięciu stalowni, w której pracował, przyłącza się do organizacji zajmującej się ekshumacją, identyfikacją i pochówkiem ciał żołnierzy z  obu stron frontu. Wolontariuszka, której towarzyszy, powoli staje się jego łącznikiem z utraconym człowieczeństwem. W zimnych, ascetycznych, utrzymanych w brudnych żółciach i szarościach kadrach Vasyanovych (reżyser i operator filmu) buduje wizję rzeczywistości postapokaliptycznej i jednocześnie boleśnie rozpoznawalnej. Świat, przez który przetoczyła się wojna, to skażona, wymarła zona, ziemia niezdatna do życia. Jej puste trwanie zamknięte jest w długich, zwykle statycznych ujęciach bezlitośnie portretujących zniszczony krajobraz i wyludnione przestrzenie. Vasyanovych daje jednak swoim bohaterom szansę – w tej martwocie i  pustce jest miejsce na ludzką więź. Atlantyda to historia jednocześnie przerażająca i magnetycznie przyciągająca – opowieść o bezsensie wojny i trudach układania tożsamości w „świecie po końcu świata”, ale  też o nadziei i sile ludzkich relacji.

 

19 marca (sobota), miejsce: Kino Iluzjon

godz. 19.00 koncert Solidarni z Ukrainą: Natalia Niemen, Dagadana, Apteka

 

Podczas wydarzenia organizacja charytatywna Polski Czerwony Krzyż prowadzić będzie zbiórkę, z której środki zostaną przeznaczone na pomoc dla Ukrainy.

 

Na streaming koncertu zapraszamy na Ninateka.pl.

 

Natalia Niemen

Wokalistka, altowiolistka, kompozytorka, autorka tekstów, poetka, malarka, rysowniczka, rzeźbiarka. 24 stycznia ukazał się singiel  Zaplątana – pierwszy w pełni  autorski utwór artystki zapowiadający płytę, która pojawi się w 2023 roku.

 

Dagadana

Od 2008 znakomicie łączy elementy polskiej i ukraińskiej kultury za pomocą jazzu, elektroniki i world music. Poszukując muzycznych inspiracji w tradycjach i językach słowiańszczyzny, artyści zauważają wiele zaskakujących podobieństw, ale także i różnic, które wpływają na odrębność kultur i ich wyjątkowość. Piosenki Dagadany zacierają granice i budują mosty w między tymi narodami.

Ostatnia płyta zespołu, Meridian 68, ukazała się w 2016 roku. Znalazły się na niej tradycyjne piosenki z różnych regionów Polski (m.in. z  Kurpiowszczyzny i Wielkopolski), ludowe pieśni ukraińskie i łemkowskie, a także jeden wyjątkowy utwór nagrany po chińsku wspólnie z poznanym w Pekinie zespołem North Lab.

 

Apteka

Apteka to trans, psychodelia, rock, niesamowita energia i żywiołowość – o czym najlepiej przekonać się w  czasie występów na żywo.

Zespół powstał w 1986 roku w Trójmieście, z inicjatywy byłego muzyka grupy Pancerne Rowery, Jędrzeja Kodyma Kodymowskiego i Macieja Błaszaka. Choć początkowo zespół miał charakter przewrotnego eksperymentu, alternatywnym sposobem spędzania czasu kumpli z liceum, Apteka wyrosła ponad swoje założenia stając się zespołem legendarnym.

Pomimo wielu metamorfoz, zmian personalnych, zespół wydał kilka krążków (Synteza, AAA…, Big Noise, Narkotyki, Live’92, Urojone całe miasto, Menda, Spirala) i ma w swoim dorobku setki koncertów, nagrody i  wyróżnienia prestiżowych periodyków muzycznych. Apteka od lat zajmuje czołowe miejsce na polskim rynku muzycznym.

Wstęp

Wstęp bezpłatny na debatę i pokaz filmu.

Bezpłatne wejściówki na koncert do odbioru w kasie kina Iluzjon od 15 marca.

Kasa kina czynna w godzinach 14.00–21.00

 

 

 

 

 

Szwajcarska artystka awangardowo-popowa Yumi Ito wraz z Kubą Dworakiem, Szymonem Miką i Iago Fernandezem zaprezentuje wyjątkowy album Stardust Crystals, który dosięga wymiarów genialnej kreatywności i absolutnej perfekcji. Kompozycje łączące prostotę muzyki pop z kompleksowością jazzu będzie można usłyszeć już 17 marca  w siedzibie Filmoteki Narodowej – Instytutu Audiowizualnego.

Yumi Ito – wokalistka, pianistka, kompozytorka, producentka i aranżerka – w swojej twórczości łączy jazz, art-pop, muzykę elektroniczną, improwizację i muzykę neoklasyczną, prezentując słuchaczom całe spektrum wokalnych możliwości. Album, który zaprezentuje podczas najbliższego koncertu z cyklu FINA na Ucho, trudno przypisać stylistycznie do jednego gatunku. Różnorodność dźwięków oraz subtelne zwroty akcji zanurzają słuchacza w intymnych i różnorodnych utworach. Tajemnicze dźwięki, prezentowane przez córkę japońskiego pianisty koncertowego i polskiej mezzosopranistki, sprawiają wrażenie, że jest to muzyka z innej planety, sferyczna, o nadzwyczajnie estetycznym brzmieniu.

Streaming koncertu dostępny za darmo na platformie ninateka.pl.

Skład zespołu

Yumi Ito – śpiew, pianino, kompozycje
Szymon Mika – gitara
Kuba Dworak – kontrabas
Iago Fernandez – perkusja

Wstęp

Limit miejsc został wyczerpany.

 

 

 

 

 

fot. Maria Jarzyna